De V.D.F. begon als draadtrekkerij, de wolframstaven kwamen van de Glüfadenfabrik in Berlijn. Toen later besloten werd ook de staven bij de V.D.F. te gaan maken kwam Milo Arndt naar Nijmegen.

Arndt verfijnde de fabricagemethode voor wolframdraad. Ook zijn methode bestond uit het maken van gesinterd materiaal dat vervolgens in hamermachines zolang werd bewerkt tot een draad van enkele millimeters doorsnee was gevormd. Hierbij was het de kunst om gebruik te maken van de gerekte structuur van het wolfram molecuul ten gunste van de homogeniteit van het eindproduct.

De draad werd daarna door een nauwe opening in staal en vervolgens door een nog nauwere opening in een industriële diamant getrokken tot een dunnere draad ontstond. Deze bewerking werd zovaak herhaald tot draad met een diameter van tienden van millimeters werd verkregen. De techniek van het trekken van zeer dunne draad werd reeds toegepast bij het maken van gouden borduurdraad. Die kennis kwam goed van pas bij de ontwikkeling van de nieuwe fabricagetechniek. De draad werd gespiraliseerd, later zelfs dubbel gespiraliseerd en de nieuwe gloeidraad was een feit. De nieuwe gloeidraad was veel beter van kwaliteit en kon zwaarder worden belast met als gevolg een hogere lichtopbrengst bij een lager stroomverbruik.

Veel van de machines werden noodgedwongen door V.D.F. zelf gebouwd, vandaar een relatief grote bankwerkerij. Hier werden trekbanken, gloeiovens, draadsnijmachines, spiraliseer-machines en veel later ook een volautomatische dubbelspiraalmachine voor TL-lampen gemaakt. Deze machines werden ook aan derden verkocht, waarvoor een machine-catalogus werd samengesteld.

Aangezien het maken van getrokken wolframdraad een hoge specialistische kennis vereiste gingen vele lampenfabrieken over om de eigen productie van gespoten draad te stoppen ten faveure van de inkoop van getrokken draad. Zo kwamen de eerste leveranties van draad aan derden tot stand. En er werd een zeer aantrekkelijke prijs voor gevraagd en verkregen...

Als dank voor zijn voortreffelijke bijdrage aan de kennisverruiming van het bedrijf werd Milo Arndt in 1926 benoemd tot directeur van de V.D.F.

Schwarzkopf en Kurz, die tezamen in 1921 Metallwerk Plansee (M.P.) hadden opgericht, zaten niet stil. In 1929 werd door hen in de V.S. de American-Electrometal-Corporation (A.E.C.) opgericht. Nog in hetzelfde jaar trekt Kurz zich geheel terug uit het bedrijfsleven. Hij verkoopt zijn aandelen A.E.C. aan M.P. en zijn aandelen in de andere mede door hem opgerichte firma's, waaronder ook V.D.F., aan "Verein Haus Wettin" vertegenwoordigd door Prins Ernst Heinrich zu Sachsen. Verein Haus Wettin was de investeringsonderneming van het koninklijk huis van Sachsen, dat een positie wilde verwerven in het bedrijfsleven.

Zo gebeurde het dat de Prins tot commissaris van V.D.F. werd benoemd en uit dien hoofde de vergaderingen bijwoonde. Hij wenste te worden aangesproken met "Königliche Hoheit". Na afloop van de vergaderingen ging het gezelschap naar het Oranje Hotel tegenover het station in Nijmegen, waar de Prins logeerde. Er werd geborreld en gedineerd. Al spoedig na de tweede borrel mochten de aanwezigen de prins aanspreken met "Ernst Heinrich". Maar de volgende ochtend bij het ontbijt was het weer "Königliche Hoheit".